Такі наш век:
не падай у знямозе!
Жыві між бур, маланак і трывог.
Ў дарозе я,
а ўжо ў маім абозе
Тры тысячы маткоў зямных дарог.
Хоць тысячы цудоўных небасхілаў
Я перасек і ўбачу шмат другіх,
Пра небасхілы бацькаўшчыны мілай
Не мог нідзе я думаць без тугі.
Як соладка да іх мне прабівацца
Праз зараснік дажджу і бліскавіц.
Як добра
сонцам родным упівацца,
Духмяным сокам вішань і суніц.
У мора улюбляюцца,
і ў горы,
I ў мёртвыя пустыні, і ў пяскі.
А я люблю
сінь неба па-пад борам,
Світанняў залатыя паяскі.
Блукаў па свеце,
як па джунглях цёмных.
Быў самым светлым дзень мой там, калі
Купаўся я ў заліве з негрыцёнкам
Ля вольнае гвінейскае зямлі.
Няхай мяне пустыя снобы лаюць,
Што зноўку я ў рыторыцы паграз.
Я сто разоў пісаў і паўтараю:
Жыць чалавеку добра толькі ў нас.
I мне шкада людзей тых слепаватых,
Што вераць, быццам за марамі лепш.
Зямля мая, сама ты вінавата,
Што лёгка многім свой даеш ты хлеб.
Я твой увесь, ад сэрца да пазногцяў,
I горла сам таму перагрызу,
Хто кіне на цябе хоць кроплю дзёгцю,
На гонар твой, магутнасць і красу.
Служу табе, пакуль хапае сілы,
Скупым не стану нават і стары.
А тысячу апошніх небасхілаў
Я людзям рад сягоння раздарыць.
