Край неба наліўся зарою; і сонца устала,
Агнём прамяністым палі і лясы прывітала.
Нахлынуў на кветкі, на травы,
на яблыні макавы ранак.
Ніколі не бачыў зямлю я
прыгожай такой і прыбранай.
Прастор лашчыў вока красой
непаўторнай і свежай,
I кожная кветка малая мяне надзяляла усмешкай.
А людзі змянілі аблічча. Дзяды спамянулі
юнацтва.
Пачуліся жарты, і стала ў нас спорыцца праца.
Мы бёрны часалі, расправіўшы дужыя плечы.
Спявалі сякеры аб сіле рукі чалавечай.
Брыгадаю дружнай мы новы амбар будавалі:
Для жыта, пшаніцы амбараў старых стала мала...
Пад ранішнім сонцам калгас жыў сям'ёю адзінай,
I радасны ранак быў ранкам шчаслівай Радзімы.
