Максіму Танку
Па наіўнай і смешнай звычцы
Мы сябе юнакамі лічым.
Лічым мы сябе юнакамі,
А цяжкія лічбы гадоў
Пераспелымі жалудамі
Ападаюць са стукам на дол.
Колькі, дружа, табе — за трыццаць?
Мне прагрукала дваццаць сем.
Самы раз бы цяпер пахваліцца
Добрым пудам салідных паэм.
Ды паэм напісаў я нямнога.
Пэўна, лёс мне гэтак судзіў —
Не па рыфмах, а па дарогах
У паходных калонах хадзіць.
Не з адным я пагутарыў горадам,
Сёл, дарог і вятроў не злічыць,
Я свой лёс і надзеі гордыя
З лёсам арміі нашай злучыў.
Запытай паравоз, што з Асташкава
На Калінінскі фронт мяне вёз.
Пра бамбёжкі, пра страты цяжкія
Той раскажа табе паравоз.
Запытай у блакітнага Ільменя,
Як мы спалі на снезе пад мінамі.
Праўды горкае не заслоніць
Пра галодныя дні мае Слонім,
А пра кулі — гомельскі лес,
А пра дым і агонь — Смаленск.
Каля рэек сталёвых я стану
Ці паклічу праз мачты лясоў, —
Адгукнуцца далёкія станцыі
Мільёнамі галасоў.
Толькі гляну удалеч — і пырскамі
Дзьмухне вецер у твар малады
Чарнаморскай, і каспійскай,
I балтыйскай салёнай вады.
Толькі ў памяці крыху парыюся, —
Зашумяць між маіх радкоў
Тэгеранскія кіпарысы
З завушніцамі маладзікоў.
Хоць няма ні часіны спакою нам —
Гул вайны на зямлі не сціх, —
Гэта шчасце:
Сумленным воінам
Па зялёнай планеце ісці.
А з паходу дадому вярнуся, —
Пра сваіх гераічных сяброў,
Пра сузор'е зямных гарадоў
Раскажу дарагой Беларусі.
А далей — сівізна ляжа дымам,
Нас ад старасці будуць лячыць.
Што ж тады?
А сябе і тады мы
Юнакамі будзем лічыць.
